Shakespeare William
«Shakespeares Sonnets in Latin »

Scribere si possim quae gratia luminis ista,

Ac vegeto in versu quodque referre decus,

Dicat posteritas o vatem falsa locutum

Aetheria humanas haud tetigere genas.

Sic faciat risum mea saeclis lutea charta,

Vt superans verum garrulitate senex;

Iusta etiam tua laus habeatur vana poetae

Fabula, vel prisci carminis ille tumor.

Sed tua si suboles illo sit tempore quaedam,

Bis vivas, in ea carminibusque meis.

XVIII

An similem aestivae pingam te, care, diei?

Haud ita fit constans, haud ita pulchra dies.

Flabra novas agitant, Maio sua gaudia, frondes,

Ac brevis aestivam continet hora moram.

Sol, oculus caeli, nimiis fervoribus ardet

Interdum, aut hebes est aureus ille color;

Pulchraque declinant a pulchro, forte caduca,

Aut quia naturae lex ita flectit iter.

At tibi perpetua est, indeclinabilis, aestas,

Deciderit nulla flos tuus iste die;

Mors nihil ipsa suis de te iactabit in umbris

Carmine in aeterno dum sine fine vires;

Donec homo spirabit enim poteritque videre,

Vivit in hoc vitae carmine causa tuae.

XIX

Tempus, tempus edax, ungues obtunde leonum,

Fac subolem tellus hauriat ipsa parens;

Tigridis e malis aciem rape dentis, et ure

Phoenica annosum sanguinis igne sui;

Fac miseros hilaresve annos utcunque libebit

O rapidum tempus, fac mihi quidquid aves,

Mundo ac deliciis marcentis abutere mundi

Omnibus, hoc unum tu vereare nefas:

Est puer, o ne sculpe horas in fronte venusta

Eius, ibi senii ducere parce notas;

Praetereas unum sine labe, et noscere possint

Hoc specimen formae saecla futura vir