Shakespeare William
«Shakespeares Sonnets in Latin »

Nolueris, de teque hoc auguror; ipse peribis,

Et periere illo forma fidesque die.

XV

Cum memini innatum cunctis gignentibus esse

Vt breve per tempus stet suus ille vigor;

Vndique per mundum spectacula fluxa videri,

Quae super arcanis viribus astra notent;

Cum scio mortales herbarum crescere ritu

Laetificante uno, vel reprimente, Iove;

Suco luxuriare novo, decrescere adultos,

Mox vegeti floris nil retinere memor;

Talia miranti sortis spectacula fluxae,

Ante oculos tu stas, aurea forma, puer;

Has ubi damnosum tempus seniumque videntur

Consulere, an mutent iam tibi nocte diem.

Noster amor vero capit arma, et quas tibi tempus

Surripiet vires inseret ille novas.

XVI

Cur vero in tristem tempus crudele tyrannum

Bella magis valido non geris ipse modo?

O si decrepitos iacias munimina in annos

Hac sterili nostra prosperiora lyra!

Stas nunc in summum vectus felicibus horis,

Castaque virgineo despicis arva solo

Casta, sed et vivos praebere volentia flores,

Plusque relaturos quam simulacra tui.

Viva figura tuam reparat sic denique vitam,

Quod calamo aut tabulis ars hodierna nequit,

Non decus externum, non intus acumina mentis,

Non te demum aliis ponere docta viris.

At dando tu te servas, dulcique necesse est

Tu vivas opera sculptus ab ipse tua.

XVII

Si meus efferret merita in te maxima versus,

Quae fuit in sera posteritate fides?

Scitque deus, multo deceat magis ille sepulcrum,

Sic