Купала Янка
«Поэмы»

Вось ложак, зроблены маей рукою, 3 смалiстай сосны дошкi выслау у iм; Пасцель пуховую пасцелем мы з табою, Каб мякка спаць было нам абаiм.

У ночнай цiшы, у любым упаеннi, У патаеннi ад жыцця, людзей, Агонь душу i сэрца распрамене, Агонь гарачых, злучаных грудзей.

I мнагацветныя акружаць нас вяселкi, Маланкi залатыя замiгцяць, А думкi нашы, верныя саколкi, Да неба з добрай весткай паляцяць.

Так мiлаванне к шчасцю след адчыне, А мiлаванне -- над царамi цар,-I будзеш век маей ты гаспадыняй, А я твой вечна буду гаспадар.

3. ПРАТАЛIНЫ

|жо на зямлю ляглi праталiны, Снягоу спаузае зiмавая бель, Узгоркi свецяць -- як апалены, Вада у лагчынах жалiцца, як чмель.

Дзе-нiдзе глянула нясмелая Пралеска вочкамi на божы двор,-Людскiх слез кветка сiня-белая Шукае сонца днем, а ночкай -- зор.

Крылатыя стварэннi з выраю Па Млечнаму пуцi плывуць, як шнур, I, творачы малiтву шчырую, Сваiх шукаюць кiнутых пячур.

Спагаднае святло нябеснае На колькi верст звялiчыла свой шлях, Па нiвах променi пачэсныя, Як лен той, сцелюцца у жывых агнях.

I у хатку заглядаюць променi,-Дармо што нiзкiя аконцы у ей,-Гуляюць радасна па комiне Блiскучай i вяселаю сям'ей.

Па ложку, па пасцелi ласяцца, Цалуючы яе i мой гарачы твар, Як тыя ветрыкi на пасецы, Гуляючы у пякучы летнi сквар.

Устань, галубачка бяскрылая, Заспаны зоры-вочанькi пратры, Збяромся з думкамi i з сiлаю Жыцця парадак валачы стары!

Праталiна лягла на гонейках, Збудзiлася пралесачка ад сна... Устань, устань, мае ты сонейка! Залатаструнна йграе ужо вясна.

4. ЗА КРОСНАМI

За кросны ненагляднай сесцi трэ было Ядваб-кужэль сiвенькi ткаць, Але да гэтага прыладау не было,-Прылады стау я майстраваць.

3 бярозы вычасау ставы ей новыя, Набiлiцы кляновыя зрабiу. А панажы выстругавау кляновыя. Навой, як трэба, зарубiу.

Узяушы дзiчку-яблыню крамнястую, Стругау чаунок гладзей ад шкла. Купiу на рынку берда густа-частае. Нiты сама