Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Li ne trovas konsolon en brua

Distriĝado de l’ homa amas',

Li sopiras kaj restas enua

Ĉe la vino, ŝaŭmanta en glas'.

Lin forlasis la gajo iama, –

Senrevene sin kaŝis la sun' –

Kvankam ŝajne li estas la sama,

Kiel iam en tagoj de l’ jun'.

Li forgesis la kantojn de l’ kredo,

La antaŭan impulson de l’ sent',

En la koro – amara obsedo,

En la haroj – tro frua arĝent' …

Kio miksis la blindan fatalon

Al la vivo, ridinta dum ir',

Kaj pro kio proksiman finalon

Li aŭguras en sia sopir'?

Kial longe li sidas vespere

Super iu malnova portret'

Kaj, statue-senmova ekstere,

Perdas larmon en peza kviet"?

Kial nokte marŝadas sur strato,

Kun kolumo levita, sen cel',

Per la paŝoj de hom'-aŭtomato,

Sub albrove tirita ĉapel'?

Kiam ardas miaj lipoj sur la ŝultro de marmoro

Kaj ondiĝas plej elaste via brusto ĉe la koro,

Kiam sonĝas ĉi-okuloj duonferme, duonbrile

Kaj la karno duonsvena min obeas plej humile –

Mi adoras vian korpon, mi plenumas dolĉan krimon,

Mi aklamas la cedintan predikanton – memestimon,

Mi forĵetas la leĝaron de l’ racio aŭtokrata

Kaj