Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Mesion liberigan de la katenaj armoj …

Aŭskultu do, Azio, mamnutristino nia,

Afriko sfinkse muta, tribar' Oceania,

Ĝemela kontinento de l’ ambaŭ Amerikoj,

Kunfratoj de l’ estonto kaj dumaj malamikoj,

Aŭskultu kaj konfidu la jam proksiman horon,

En kiu nova sango trafluos nian koron;

Ankoraŭ kelkaj limoj, hezitoj kaj decidoj –

Kaj kun la mirtaj branĉoj pilgrimos blankaj idoj,

Kuraci viajn vundojn kaj super la cikatroj

Trasenti la hontigan brutecon de la patroj,

Starigi novan mondon de l’ paco kaj libero,

Proklami la Laboron reĝino de la tero …

– – – –

Tempestas la mistikaj abismoj de l’ animo,

Sed jam vidiĝas lumo en nova malproksimo;

Obee donas vojon laciĝo kaj miopo

Al kredo je estonto de la patrin' – Eŭropo.

Okuloj bluaj kisis min

Hodiaŭ sur la strato …

De kiu? … Kia pasantin'

Mutnomis min amato? …

Pro kiu kovras la sopir'

Per ombroj mian koron,

Kaj strangaj revoj en spalir'

Postsekvas bildon foran?

Al kiu estas la tribut':

La paco detruita

En mia kor', en mia tut',

Pro la rezisto spita?

Cxu restis io por memor'

En la