Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Kun la mano tremanta ĉe l’ kor'.

Estis brila salono de la bal' karnavala,

Estis brua amuzo de la gajurbanar',

En susuro de l’ paŝoj sub ĵazband' triviala

Flekse movis sin paro post par'.

Kaj vi, kvazaŭ antikva, plej majesta diino,

De svenige-alloga kaj belkreska figur',

Pasis meze de l’ svarmo, en la lustrilumino,

Tra la flustra virina murmur'.

Ĝuavide-mienaj vin salutis la viroj,

Sub mizera knarado de l' usona fokstrot',

Kaj el ĉiu angulo vin minacis konspiroj

Aŭ senforta, kaŝita komplot'.

Sed vi restis dieca, malintima fiero,

Konservinta malvarmon de l’ statua marmor' …

Mi vin sekvis rigarde sen dezir', sen espero,

Kun la mano rigida ĉe l' kor'.

Mian versaĵon leginte, vi nomis ĝin

Kun serpentuma metriko, afekta kaj nude-frivola,

En la parol' epikura vi trovis kaŝitan pozemon,

Kaj malkonfide tralegis al vi dediĉitan poemon …

Sed mi nevole rimarkis, ke io influis vin tamen,

Ke la okuloj legantaj ekbrilis, simile al:

Tuŝis la ultraviolaj daktiloj la sentojn transcendajn,

Kiam la penso jam forĝis la vortojn duone-ofendajn.

Ne – ne hodiaŭ montriĝos de l' strofoj mistera efiko,

Kaj ne hodiaŭ penetros vin flustra ilia muziko,

Semo, hodiaŭ ĵetita,