Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Super la koro kaptita formante ensorĉan ogivon.

Kaj la frivolo de l’ senco nudiga kaj malhipokrita

Estos nur guto amara en dolĉo senreste solvita,

Tono, portanta rafinon al sono abstrakta, netera,

Vibron de l' ritmo kreanta en la pra-metriko etera.

Sur la sledo, svelta sledo, post amuza kabaredo,

Kun tintila sonorad'

Ni veturas aventuras, la ĉevaloj fluge kuras

Sub la stela miriad'.

En sereno de l’ ebeno malaperas la fadeno

De la glata vintra voj' …

Mia Nita am' subita, de la frost' ebriigita

Alpremiĝas en la ĝoj'.

En fabelo kaj sen celo rotacias karuselo

De la sentoj en la kor',

Hej, rapide kaj senbride flugi ien, flugi fide

Kun favoro de Amor'!

Hej, ĉevaloj, hufaj ŝtaloj, kiel rido de cimbaloj

Por dancanta ciganin',

Uraganu, akompanu, dolĉe tiklu, ĝutiranu

Per freneza takto nin!

Brila neĝo – vintra reĝo – ĉion tenasen sieĝo,

Gaje ĉirpas en la knar',

La survoja vento ĝoja en malklara gam' hoboja

Vokas, logas al kampar'.

Unu suno – unu juno … la unua febra kuno

Kaj magia stelpoem' …

Mia Nita, am' subita, de la frosto rozkisita

Ĉion kronas per alprem'!