Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Ni nin donos al senvorta dialog',

Kaj atentos en adoro kaj admir',

Kion flustras niaj koroj tra l’ ekspir'.

Kion diros via mano en la trem',

Agordante min al kiso kaj poem' …

En la nokto de la floroj kaj mallum'

Ne hezitu pri l’ unua amindum'!

Ne sub tondra bruo de l’ tamburoj

Kaj ne kun bravuraj marŝaj vortoj, –

Sen vendema flato de l’ aŭguroj,

Sen armila brilo kaj eskortoj

Mi vin vidas, kara Patrolando.

Vi aperas antaŭ mi dolora,

Sed en via plena, sankta grando:

Bonanima kaj serene-kora.

Viajn manojn kovras kaloj krustaj,

Sur la ŝultroj – vesto memfarita,

Kaj la vortoj simplaj, vortoj justaj

Sigeliĝis sur la buŝ' fermita.

Vian tutan belon de l’ okuloj

Mi sen larma roso ne eltenas;

La animo dronas en la bruloj,

Kaj la koro, sopirante, svenas.

Vi renkontas min kun vort' riproĉa,

Kun patrinaj fido kaj admono,

Sed en ĉiu diro severvoĉa

Sonas mildaj notoj de l’ pardono.

Alte kronas vin unika suno,

En la klaraj larmoj freŝlavita –

La Fenikso de la monda juno,

Renesanco de la viv' civita.

Sed kun via nova kredo