Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Min atingas sufokitaj krioj …

Ĉio saltas, turnas sin ciklone …

Kun la kapo plumba sur kuseno,

Kun la pugnoj, kunpremitaj spasme,

Jen tra plor' blasfemas mi orgasme,

Jen demone ridas plej sarkasme

En avid' por ies ĉirkaŭpreno.

Tra nebulo lumas stranga luno,

Estas ĝi ardanta kiel fero,

Kun varmego baka de l’ infero

Ĝi gravitas peze al la tero

Kaj rebrilas sange el laguno …

Ankaŭ vi aperas … paŝas mole …

Kaj elpreni volas mian koron …

Sentas mi nur tuŝon, ne doloron,

Poste fluge sekvas meteoron

Kaj kun ĝi forbrulas senparole …

Mitileno! La mano nevole

Senĉapigas la kapon al vento …

Unu nomon – sufiĉas ĝi sole –

Mi ripetas en pia atento.

Kaj en spiro de l’ mildaj aromoj

Mi rigardas, rigardas al rokoj,

Kie dioj parencis kun homoj

En la oraj pasintaj epokoj …

La ŝipo venas la kajon, tuŝante bordon arhajan,

Lesbosaj idoj en muto ridetas al la saluto …

Sappho, Sappho* – vi, perlo de Lesboso!

Eterna logo al poeta kor'!

Ne povos kaptaj manoj de Kronoso

Senigi nin de via ĝuamfor'!

Jen aŭdas mi de la