Hohlov Nikolao
«La tajdo»

En malgajo mi forŝiras la rigardon de la maro,

Kie banas sin, vibrante, la ĉielo de Lesboso,

Sed en ĉiu mia movo kaj en ĉiu mia faro

Via nom', Sappho, resonos kun adoro kaj patoso!

Mitileno, 18.11.1920

El nekonataj, ŝlimaj abismoj de l’ animo

Mi aŭdas strangan bruon, en malgraŭvola timo,

Ĝin trapenetras krioj, kaŝitaj dum miljaroj,

Grincado de la dentoj, metalo de fanfaroj,

En ĝi stertoras veoj. lamentas ploristinoj,

Tamburas ŝmacajn hakojn falintaj gilotinoj,

Susuron flirtas flustre truita silk' standarda

Kaj ĉion fonas kraka, reeĥa boj' bombarda …

Analojn. postlasitajn de gentoj kaj prauloj,

Mi sentas cn angoro tra tempoj kaj nebuloj,

Antikvaj krimoj pete al mi etendas manojn

Kaj forgesitaj lingvoj malbenas la tiranojn.

Haladzon spiras bruta, mensoga kaj maldanka

La tuta historio de mia raso blanka,

Nur kelkaj epizodoj, nur kelkaj bravaj voĉoj

Surlumas tiun muĝon de l’ murdaj sangdiboĉoj,

En ili germas savo, en ili – la lumturoj,

Pro ili solaj palas vizio de l’ teruroj,

Nur sur iliaj ŝultroj atlantaj de l’ kelkopo

Sekure kuŝas sorto de l’ krimulin' Eŭropo.

Nur pro ilia sango, oferoj kaj ĉagreno

Retrovos la honoron la pala Magdaleno,

Por naski novan idon,