Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Danĝero estis ĉe kulmino!

Nur pro la frosta trem'

Amor' Hazarde ne rikoltis trafon,

Kaj tre mirakle mia kor'

Evitis la venenan pafon.

Kaj ŝi, svingante per jupet'

En danca ritmo de ĉarlstono

Trapasis preter la poet'

Per paŝo klaka kaj lakona …

Aldonus plua falsa perl'

Ne tro en ŝian kolornamon …

Sed la moderna "charleston-girl"*

Piprigus forte mian amon …

Mi memoras: fenestroj flamantaj

Sub la suno subira sangadis,

Kaj la stratoj, ebriaj pro kantoj,

Al la ruĝa liber' serenadis.

Iu forta la brakojn muskolajn

Disetendis por fojo unua

Kaj elĵetis malnovajn idolojn

El la templo per bato forskua …

Flirtis gaje skarlataj rubandoj,

Oron semis la suno vespera,

Kaj respondis al ĉies demandoj

Juna voĉo: libero, libero! …

Sed ekkrakis la pafoj – de kie? –

Ekbruegis eksplodoj tertremaj,

Kaj kun fajfoj de l’ kugloj, orgie,

Ĉien flugis malbenoj kaj ĝemoj.

Freneziĝe, la homoj sin ĵetis

Post la niĉojn, al strataj anguloj,

Puŝis en la tumulto, faletis,

Kun teruro en larĝaj okuloj.

Sub la boro de l’ plumbaj hajleroj

Multaj falis