Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Sarkante la densejon de dorno kaj kratag'.

Kaj aŭdi, ke mizera, incita sonoknaro,

Anstataŭ melodio, naskiĝas en la kant',

Ĉerpita el profunda, smaragde-verda maro

Kun nomo tiom dolĉe alloga – Esperant' …

Ho kial, Majstro granda, vi ĝiajn ondojn ligis

Per monotona tajdo, en samakcenta rond' –

Kaj mian rusan koron katenis kaj poligis

En via mezurita, horloĝe-pulsa mond'!

Tre ofte mi estas malforta, mizera poeto – nur homo,

Ĉe kiu parolas kaj ĝemas doloro en ĉiu atomo,

Ĉe kiu la koron jam lacan apenaŭ subtenas la flamo,

Brulanta kun varmo viviga en lingvo de l’ paco kaj amo.

Mi tiam eĉ strofon konstrui ne povas, donacas nenion

Kaj mem, tremetante pro frosto, almozas la sunan radion,

Por vivon ĝermantan konservi al la poeziaj burĝonoj,

Por iom lumigi la vojon al novaj paroloj kaj sonoj …

La vangojn ornamas ĉe mi tiel ofte paletaj narcisoj,

Ne ardan volupton, sed prujnon depuŝan alportas la kisoj,

Ĉar ilin venenas la pala, mizera poeto, nur homo,

Ĉe kiu grimacas kaj ĝemas doloro en ĉiu atomo.