Hohlov Nikolao
«La tajdo»

AL …

Vi ne komprenis, amikin', pro kio skribis mi

Malgajan verson sen destin', de pala anemi',

Vi ridetante metis for la paĝojn de l’ sopir'

Kaj restis muta via kor' al vortoj de l’ inspir' …

Sed eble foje sen naiv', sen ĝeno kaj ridet'

Tralegos vi en via viv' la vortojn de l’ poet',

Se la hazardo de la sort' dispremos ankaŭ vin

Kaj nevenkebla ama fort' vin pelos al ruin'.

Malĝoja kanto mia jen fariĝos por vi sku'

Kaj la malnova teda ĝen' transformos sin je ĝu',

Vi rememoros sen malŝat' la bardon de l’ dolor'

Kaj via kor' per ĉiu bat' lin benos kun ador' …

Sur mian kolumon stampiĝis kiseto erara,

Maltrafe premita dum ravo de la ĉirkaŭpren'.

Ĝi freŝe aromas kaj estas al mi tiom kara –

Rozeta makulo - de l’ ĝu' improviza orden'!

Ĝi restas simbol' de l’ kareso, donita kun fido,

La buŝo dum sveno ne sciis, ne pensis pri l’ ag'…

Ĝi estas instigo al ĝojo kaj kaŭzo por rido

De l’ frua mateno ĝis fino malluma de l’ tag'.

Mi levas mian kapon en ĉielon,

Sed per piedoj staras