Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Al ies nova, ies juna ĝoj'.

Por, rompiĝante, diri dankan preĝon

Al la angor' je la uniu foj' …

Saluton, heroldo matena, tro frue, tro frue vi krias.

Ankoraŭ forestas la lumo, eĉ unu radio ne strias;

Ripozas, en dolĉa sonĝado dronante, la paca vilaĝo

Kaj sternas la roson krepusko tra tuta herbeja vizaĝo.

Ni du, kamaradoj sendormaj, sur nia posten' sentinelas:

Vi krias, – mi skribas la versojn, pri kiuj la koro fabelas,

Verŝajne neniu vin aŭdas, verŝajne neniu ekkonos

La veron de miaj poemoj – neniu atenton eĉ donos…

Egale! Salutu la sunon, heroldo de l' tuj naskiĝonta

Aŭroro de nova tagiĝo, kaŝita trans lim' horizonta:

Mi ankaŭ salutu naskiĝon de novaj aŭroro kaj tago,

Kaŝitaj en homaj animoj post roka rigida zigzago.

Alarmu do, gaŭlo orpluma … ĉe fino de l' nokta deĵoro

Poeto kaj koko anoncu alvenon de ĉiu aŭroro!

Vekiĝu kaj aŭdu, havantoj de koroj kaj sanaj oreloj,

Aklamon al nova tagiĝo en kri' de la du sentineloj!

Vespero aŭtuna, muziko zumventa …

Soleco, ermita inerto …

La kapo sin klinas, la koro ne sentas

Minacon de l' bato averta.

La