Hohlov Nikolao
«La tajdo»

Kiom da fajra, sveniga febro en la alpremo de l’ flama buŝ'!

Kiom da silko, fabela silko, en la pasia ĝuarda tuŝ'!

S l o v e n i n o

En la montoj vi konkuras ĉamon,

En la kampoj ĉarmas kiel flor',

Via koro scias kulti amon,

Via kanto fluas kun ador'.

En laboro estas vi abelo,

En la danco – tre malnova vin',

En pasioj – fajro kaj mielo,

En kolero – bela diablin'!

En la nokto de la floroj kaj mallum'

Venu, venu al unua amindum',

Donu vangojn al la kis' de l’ Orient' –

Mentodora kaj karese-dolĉa vent'!

De la kampo, de la lago kaj ĝarden',

De la blanka aromejo el jasmen'

Blovas spiro, kiel ondoj de nektar',

Kiel rita incensaĵo ĉe l’ altar'.

Tra la nokto de stelaro kaj novlun'

Sonas horo, kiun koro benas nun –

Kaj jam trilas kiel fluto tra la val'

Muzikisto de la amo – najtingal'.

Jam vibretas ĉiu herbo kaj arbust'

En la plendo monotona de lokust',

Kaj la amo – bakhanino kun amfor' –

Nevideble teksas retojn por la kor'.

Venu fide – sub la kaŝa nokta tog'