Шэкспір Уільям
«Санэты»

О час! Льву — прытупі ты кіпцюры,

У тыгра злога — з пашчы іклы рві,

Прымусь зямлю глытаць свае дары

І фенікса спалі ў яго крыві;

Тасуй наш год, рабі што хочаш з ім,

Круці наш свет, як здумаеш калі, -

Адзін злачын забараню пры тым,

Злачын страшнейшы самы на зямлі.

Ты не чапай любімага чала,

Яго пяром старэцкім не крані,

Каб, як узор, краса яго жыла

На ўсе наступныя часы і дні.

Але калі ты ўсё ж ткі закранеш,

Яго красу мой абароніць верш!

Жаночы твар дала табе прырода,

З больш дасканалай нават пекнатой.

Мяне прывабіла твая урода, -

Ты пан і пані для душы маёй.

Пяшчотны погляд, шчыры і прыгожы,

У пазлацістасць апранае след.

Мужчын ён вабіць сілаю вяльможнай,

Сардэчнасцю чаруе ён кабет.

Цябе прырода ладзіла жанчынай,

Пасля адну драбнічку дадала,

Што не патрэбна мне ніякім чынам,

А для жанчын прывабнаю была.

Калі такая справа — мне любоў,

А ім — як можна больш яе пладоў.