Шэкспір Уільям
«Санэты»

Глынуўшы моўчкі пры людзях папрок,

Я з ім адзін спрачаюся дазвання.

Клянуся я з адданасцю усёй

І уздыханнем клятву падмацую,

Што са сваёй смуглявай пекнатой

Ты прыгажэй за ўсякую другую.

Ты не смуглявасцю чарней за ўсіх —

Чарней душою і у дзеях злых.

Люблю я вочы чорныя твае,

У іх, спачуццем да мяне, жалоба.

І хоць спакою ў сэрцы не стае,

Яно развеяць смутак мой магло бы.

Ні сонца яснае на ўсходзе дня,

Ні на заходзе зорка Мілавіца —

Табе і напалову не раўня,

Калі жалоба ў вочах прамяніцца.

О, каб ты сэрца апрануць магла

Такім пакровам смутку і самоты

І каб спагадай да мяне была

Уся твая цудоўная істота!

Пакляўся б я, што хараство ўсё — чорна,

Няма нідзе красы з тваёю роўнай!

Я праклінаю сэрца, што нясе

Для нашых сэрцаў смутак нечуваны.

Ці ж не здаволілі цябе усе

Мае пакуты і цяжкія раны?

Мяне забраўшы ў самаго сябе,

Твае бязлітасна караюць вочы.

Калі ж і друга страціў, і