Шэкспір Уільям
«Санэты»

Не спадзявайся, час, што я інакшы!

Ўсе піраміды — цуд малы зусім.

На новы лад стар'ё паніцаваўшы,

Як дасягненнем, хвалішся ты ім.

Наш век кароткі. Дзіва ў тым якое,

Калі стар'ё за навіну даеш.

Здаецца нам, і мы ствараем тое,

Што створана ў мінулым часе лепш.

Навошта мне усе твае табліцы?

Мінулыя і сённяшнія дні

Ты апрануў такою небыліцай,

Што не адрозніш праўду ад хлусні.

Я кляўся ў тым, што быў і буду верным,

А на цябе увагі мы не звернем.

З адной калыскі шчасце і няшчасце,

Ды ў іх няма аднолькавых дарог:

Ці можна кветкай у вянок папасці,

Ці пустазельнай былкаю ў быльнёг…

Любоў мая няпэўнасці не знае,

Багацце ёй не прынясе бяды.

Яна палітыканаў абмінае

І пагарджае імі заўсягды.

Навошта ёй такія мудрагерцы,

Якія твораць на кароткі час?

Любоў жыла і будзе жыць у сэрцы,

Ў якім агонь сумлення не пагас.

А тыя ўсе бязглуздыя стварэнні

Сваёю смерцю нам дадуць збавенне.

Навошта мне