Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі ж загана ў ёй праложыць след,

Нат пустазелле прыямнейшым стане.

Дзядоўнік сэрцу нашаму мілей,

Чым водар цвілых і гнілых лілей.

Якой красой, прывабнасцю якой

Ад воч людскіх грахі твае схаваны!

Ды, як на ружы плямачкі пад тлёй,

І на табе застаўся след заганы.

Маўчаць не змусіш ты людскі язык,

Ён так змяшае праўду і няпраўду,

Што, як, здаецца б, грэх ні быў вялік,

Хвалой табе адразу загучаў бы.

Які даеш палац дзівосны ты

Для той спакуснай і распуснай змусты!

Пад засенню цудоўнай пекнаты

Становіцца прывабнаю распуста.

Ды не забудзься, што іржа, на жаль,

З людской нядбайнасці, знішчае сталь.

Адны — віну кладуць на маладосць.

Не хочуць бачыць той віны другія.

А ўсе твае грахі і прыгажосць

Кахаюць маладыя і старыя.

Падобна, як тандэтны самацвет

Зіхціць зырчэй на пальцы у царыцы,

За дабрадзейнасць грэх прымае свет,

На ўсё благое можа ён забыцца.

Як спрытна статак воўк бы ператрос,

Каб мог з'явіцца ў выглядзе ягняці.

Як пакараў бы закаханых лёс,