Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі пабачу, як красу вякоў

Знішчае час бязлітаснай рукою,

Як вежы гордыя звяргаюцца далоў

І бронзу крышыць ён сваёй хадою;

Як акіян галодны — берагі

За цаляй цалю вынішчае, рэжа,

А сухазем'е, каб спагнаць даўгі,

У воды сінія адносіць межы;

Як у дзяржавах, цераз сотні змен,

За росквітам прыходзіць угасанне, -

Дык і руіны, і стагоддзяў тлен

Мне сведчаць, што не вечна ўсё ж каханне.

Нашто ж мне лёс такое даў багацце,

Каб вечна думаць аб яго утраце?

Калі ў змаганні з часам не трывае

Зямля ці мора, камень або медзь,

Дык чым краса, нядужая такая,

Як кветка, здолела б адолець смерць?

Што зробіць лета, хараством убрана,

Супроць асады ваяўнічых дзён,

Калі муры нязломныя і брамы

Ад часу рушацца з усіх старон?

Жахлівы час! Як ад яго самога

Уратаваць, што ён жа сам стварыў?

Як захаваць ад вынішчэння злога

Дзівосныя, бясцэнныя дары?

Атрамант паратунак дасць ад згубы,

Каб вечна зіхацеў твой вобраз любы!