Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пакуль ты да другіх сяброў бліжэй.

Я самалюбствам так апанаваны,

Яно прасякла так мяне наскрозь,

Што, мне здаецца, ад яго заганы

Наўрад ці дзе на свеце лекі ёсць.

Здаецца мне, што роўнага красою,

Абліччам, станам, розумам — няма.

Здаецца мне, што вартасці такое

І дасканаласць не знайшла б сама.

Але калі перад люстэркам стану,

Пералічу ўсе зморшчкі на чале,

Тады прызнаю не адну загану,

А ўсе, адлюстраваныя на шкле.

Я падмяняў сваю — тваёй красою,

А век стары — юнацкаю парою.

Надыдзе час, калі мая любоў,

Падобна мне, сагнецца пад гадамі,

Калі пачне у жылах стынуць кроў,

А зморшчкі лягуць на чале радамі;

Калі ад золку маладосці шлях

На захад прыйдзе, стане там ля схілу,

І зіхаценне згасне у вачах,

І веснавая ўся пагасне сіла.

Той дзень чакаючы, цяпер ужо

Я супраць смерці падрыхтую зброю,

Каб часу ўсезнішчальны сквапны нож

Не сцяў любоў ад памяці людское.

А зброя гэта — кніг маіх радкі,

Якія будуць жыць ва ўсе вякі.