Шэкспір Уільям
«Санэты»

Акорды дзікія злятаюць з дрэў.

Замоўк і я, падобна Філамелі,

Каб песні ціхія прывабу мелі.

Якая муза бедная мая,

Калі ёй трэба праспяваць аб тым,

Хто лепш хваленняў нашых удвая

У натуральным выглядзе сваім.

Не дакарай, калі замоўкнем з ёй.

У люстра глянь. Аблічча ўбачыш там,

Якое надзвычайнай пекнатой

Вышэй таго, што я даваў ці дам.

Вялікі грэх прыняў бы на душу,

Сваёй хвалой заблоціўшы красу.

Я вобраз твой не ў вершы запішу,

Я лепш яго у сэрцы пранясу.

Папраўдзе, люстра больш табе дае,

Чым творы могуць перадаць мае.

Ты для мяне старэйшаю не станеш,

І ў першы дзень, і сёння — ты адна,

Хоць тры зімы зрывалі з дрэў убранні,

Якія ім прыносіла вясна,

Хоць тры вясны змяніліся на леты,

За летам восень жоўтая ішла,

Быў тройчы красавік вясной сагрэты, -

А ты — ўсё, як і ў першы дзень, была.

На жаль, краса знікае пакрыёма,

Як нікне цень ад сонечных гадзін.

Прывабнасць, што здаецца нерухомай,

Нябачны вокам мае рух адзін.