Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пакінь мяне, ды не ў апошні час,

Калі ушчэнт закатуюць нягоды.

Раптоўна кінь, каб праглынуў я ўраз

Свой горкі жаль ад найвялікшай шкоды.

І што нягоды дробныя тады,

Калі цябе губляю наўсягды?

Той ганарыцца талентам, багаццем,

Паходжаннем, той знатным сваяком,

Той модна скроеным, дзівосным плаццем,

Той сокалам, стаеннікам ці псом.

І кожны так: шукаючы, знаходзіць

Усё, што радасць для яго нясе.

Маё ўсё шчасце ў гэткай асалодзе,

Ў якой сабраны іншыя усе.

Твая любоў мне даражэй багацця

І гонару вяльможнага мілей.

З ёй не зраўняцца самай пышнай шаце,

Яна за слодыч нават прыямней.

Ты, адабраўшы гэты скарб знянацку,

Мяне заручыш з доляю жабрацкай.

Ніяк не здзейсняцца твае жаданні:

Маёй ты будзеш да апошніх дзён.

Жыццё маё залежыць ад кахання:

Канец кахання дасць мне вечны сон.

Чаго баяцца горшае напасці,

Калі найменшая прыводзіць смерць?

Маё няшчасце — можа, ў ім і шчасце —

Твайго гумору змены ўсе цярпець.

Калі жыццё залежнае такое,

Чаго ж мне добрага чакаць