Шэкспір Уільям
«Санэты»

Найлепшы конь жаданню не раўня.

Яно з любові выткана самой.

Ляціць жаданне з лёгкасцю агня

І скажа клячы памаўзлівай той:

— Не можаш ты, каб і хацеў, хутчэй,

А я — на крыллі паляту далей!

Як багатыр з ключом сваім цудоўным,

Я хоць калі магу дастаць свой скарб.

Але ў каханні сквапнасць рызыкоўна,

Бо асалоду прытупіць магла б.

Не кожны дзень у нас бывае свята,

Таму яно і дорага для нас.

Між самацветаў на святочных шатах

Найпрыгажэй нам зіхаціць алмаз.

Няхай і час цябе ў сваёй скарбніцы,

Як самацвет, пільнуе ад вачэй.

На нашым свяце будзе прамяніцца

Твая краса мілей і яскравей.

Якую слодыч прынясе спатканне

За хваляваннем палкага чакання!

Скажы, якой стыхіі ты стварэнне?

Адзін жа цень у кожнага з людзей,

А за табою адлюстроўкаў-ценяў,

Дзівосных вобразаў мільён ідзе.

Адоніс быў для хараства узорам.

Перад тваім — адбітак ён слабы.

З красой Гелены параўнаць не сорам

Красу тваю у нашыя гады.

Вясенні дзень і восені ўсе