Шэкспір Уільям
«Санэты»

Табе вядома моц тваіх вачэй

І што ў тваіх вачах адлюстравана.

Затым адводзіш ад мяне хутчэй

Ты гэту зброю, што насекла раны.

Так не рабі! Ахвяра я амаль.

Дабі мяне, каб разам скончыць жаль.

Разумнай будзь у жорсткасці самой,

Мяне сваёй пагардай не карай,

Каб не прымусіў смутак горкі мой

Сказаць пра найгарчэйшы мой адчай.

Скажы, што любіш, хоць не любіш больш,

Скажы, як доктар хвораму, калі,

Каб супакоіць прадсмяротны боль,

Сто год жыцця прарочыць на зямлі.

Баюся я, каб на твае сляды

Не кінуў з роспачы ганебных слоў,

Бо ліхамысны свет, як заўсягды,

Прыняць за праўду трызненне гатоў.

Каб не крануў нас здрадніцкі паклёп,

Мне ў вочы глянь, што ў сэрцы ні было б!

Вачыма я ў цябе не закаханы,

Ў табе яны знаходзяць шмат пахіб.

А сэрцу даспадобы ўсе заганы,

Ўтрапёнымі якімі ні былі б.

Твой голас не прыносіць асалоды,

Мае пачуцці — дотык, слых ці смак —

Не мкнуцца, хоць жадаеш іх прыходу,

На твой банкет юрлівы аніяк.