Шэкспір Уільям
«Санэты»

Без жадных каянняў табе той рады,

Хто ўздымы ведае і заняпады.

Цябе пазнаўшы, клятву я нарушыў,

Ты ж прывяла дзве здрады за сабой:

Заганьбіўшы спачатку ложак мужаў,

Пасля зграшыўшы зноў перада мной.

Але якой жа я шукаю праўды,

Калі я сам далей цябе пайшоў:

Я кляўся выкрываць твае завады

І зрокся — праз цябе — сваіх жа слоў.

Я кляўся шчырасці тваёй і ласцы,

Казаў, што любіш і аддана мне,

Змушаў свае я вочы закрывацца

На праўду ўсю, каб верыць той мане.

Але не ў тым найбольш я вінаваты:

Пакляўся я, што ты пашаны варта!

Бог Купідон, заснуўшы у гайку,

Паклаў паходню ля сябе пры боку,

А німфа, ўзяўшы галаўню ў руку,

Яе згасіла ў ручаі глыбокім.

Вада, нагрэўшыся агнём святым,

Хваробы лечыць ад тае часіны.

А Купідон не гараваў па тым:

Агонь здабыў з вачэй маёй дзяўчыны.

Каб той агонь пазнаць як мае быць,

Ён закрануў мне сэрца нечакана.

І вось яно ад той пары баліць,

Ручэй гаючы не ўгаіў мне