Шэкспір Уільям
«Санэты»

Адлюстраваны ў вобразе тваім:

Як дзень жніва, ты шчодрасцямі поўны

І хараством убраны веснавым.

Твая ёсць частачка ва ўсім прыгожым,

Але з чым сэрца параўнаць мы можам?

Аздобленая праўдай прыгажосць

Нічога роўнага не мае ў свеце.

Ў цудоўных ружах водар дзіўны ёсць,

Які жыве у пурпуровым цвеце.

У квет атрутных зіхацення шмат

І водар да ружовага падобны.

Яны прывабіць могуць наш пагляд,

Калі вясной раскрыюцца бутоны.

Няма з іх цвету радасці для нас,

Атрутай адцвітанне іх спавіта.

А калі ружам вянуць прыйдзе час, -

Іх душы ў водар будуць пераліты.

Калі ж, юнацтва, вянуць ты пачнеш,

Пералію тваю ўсю праўду ў верш!

Ніякі мармур царскіх пахаванняў

Не будзе трывалей, чым гэты верш.

Калі ўсе пліты скрышацца дазвання,

У ім будзеш жыць, як і цяпер жывеш.

Калі знішчальныя паваляць войны

Ўсе статуі, разбураць камяні, -

Жывое слова пройдзе супакойна

У час наступны праз усе агні.

Ты не паддана ні уладзе смерці,

Ні забыццю, што йдзе за ёй услед.