Шэкспір Уільям
«Санэты»

Не здолеюць ні выкрасліць, ні сцерці

Твайго імя, пакуль існуе свет.

І так жыві ў людскіх прыхільных сэрцах,

Пакуль на свеце судны дзень пачнецца.

Устань, любоў мая! Устань, любоў!

Ці ж ты слабей, тупей сваіх жаданняў?

Навек не наясіся. Заўтра зноў

Для нас усіх патрэбна сілкаванне.

Цяпер ты задаволена. Твае

Заплюшчваюцца вочы з асалоды.

А новы дзень спакою не дае:

Агонь не згас, палае, як заўсёды.

Каб гэты міг для нас быў даражэй,

Няхай разлука стане акіянам

І дасць хоць прамяністасцю вачэй

Цераз яго спаткацца закаханым.

Калі разлука як зіма на сэрцы,

Дык утрая мілей з вясной сустрэцца.

Твой верны раб, аж покуль дзень міне,

Вартую пільна ўсе твае жаданні.

Як да сябе паклічаш ты мяне,

Тады мой час шчаслівы і настане.

Марудны час не праклінаю я,

Ягоную хаду сачу упарта.

Гарчэй тады бывае мне ўдвая,

Калі тваё пачую я: «Да заўтра!»

Ні словам я, ні думкаю сваёй

Не запытаюся, ўладарка, дзе ты.

Зайздрошчу тым, хто дзеліць час з табой,

Яны — шчаслівыя абранцы