Шэкспір Уільям
«Санэты»

Каб мог ты вечна быць самім сабою!

Але жывеш на свеце да пары.

Пакуль це стане смерць перад табою,

Сабе падобны вобраз ты ствары.

Краса табе аддадзена на раты,

Але і вечнай можа стаць, калі

Твой вобраз будзе новым пераняты

І будзе красаваць з ім на зямлі.

Хто дасць, каб дом цудоўны быў зруйнован

Ці сцюжай смерці, ці ліхой зімой?

Гаспадаром руплівым апільнован,

Устоіць ён перад навалай злой.

Ты бацьку меў. Дазволь другому, мілы,

Сказаць такое ж ля тваёй магілы.

Ніколі я не варажыў на зорках,

Хоць разумею іх спрадвечны шлях.

Не папярэджу аб часінах горкіх,

Што нам прыносяць голад, войны, жах;

Не ведаю, ці навальніца будзе,

Ці будзе неба яснае без хмар,

Ці будуць жыць шчасліва ў свеце людзі,

Ці шчаслівейшым будзе уладар, -

Але ў тваіх вачах чытаю ясна,

У гэтых зорках вечнай чысціні, -

Што праўда з хараством тады не згасне,

Калі потомкі ўдоўжаць твае дні.

Калі ж стварыць ты гэтага не ў сіле,

Краса і праўда згінуць у магіле.