Шэкспір Уільям
«Санэты»

Ад тых часін, калі красу прыроды

Нам падмяняюць фальшам штучных фарб, -

Як безназоўная, жыве урода,

Як занядбаны і забыты скарб.

Дык вось чаму і зрок маёй каханай

Пад колер гругановага крыла,

Нібы жалобаю па тых убраны,

Над кім падробка ўладу узяла.

Любоў мая ў жалобе так прыгожа,

Што не адна захоча быць такой жа.

Калі ты, музыка душы маёй,

Абудзіш струны музыкай дзівоснай

І ўсе лады пакорна пад рукой

Пачнуць схіляцца, — як жа мне зайздросна!

Зайздрошчу я і струнам і ладам,

Што ў пераборы ходзяць, як у танцы.

І ад спакусы чырванею сам,

Калі яны твае цалуюць пальцы.

Каб гэта доля дасталася мне —

Адчуць рукі пяшчотнай ласкатанне,

Калі яна струну узварухне

З пачуццем ласкі, шчырага кахання!

Калі ім так пашэнціла — няхай!

Аддай ім рукі, вусны — мне аддай!

Распуста не прыносіць духу гонар.

Пакуль не задаволена яна, -

Парушыць клятву, пазнаёміць з горам,

Абразіць, схлусіць, высмакча да дна.

Сваё спагоніць — як яе адверне.

Ізноў мы