Шэкспір Уільям
«Санэты»

9

Каб не пакінуць любую ўдавой,

Дагэтуль ты ні з кім не заручоны.

Калі ж бы смерць устала над табой,

Апанаваў бы светам смутак чорны.

Свет плакаў бы, як удава, па тым,

Што вобраз твой загінуў беззваротна.

Сын адлюстроўкам мог бы быць тваім,

Праз сына ты і быў бы бессмяротным.

Калі растраціць скарбы хто усе, -

Другія спажывуцца іхнім коштам,

А калі знікнуць суджана красе,

Яна ў нябыт адыдзе занівошта.

Хто сам сабе гатоў прынесці шкоду,

Таму нікога на зямлі не шкода.

Якая ганьба! Жыць і не любіць

Людзей спагадных і сябе самога,

Любоў да свету цэлага згубіць,

Набыўшы ў сэрца пачуццё благога!..

Уласным ворагам сваім ты стаў,

Супроць сябе самога паўстаеш ты,

І дом цудоўны, ў спадчыну што ўзяў,

Не аднаўляеш, бурыш ты дарэшты.

Змяніся ты, і я змяню настрой,

Краса каханню быць павінна домам.

Як з выгляду, будзь ветлы і душой,

Не будзь ты ворагам сабе самому.

Краса твая зусім са свету згіне,

Як не пакінеш нам яе ты ў сыне.