Шэкспір Уільям
«Санэты»

Каб славіць розум, прыгажосць тваю,

Мой талент вельмі сціплы і малы.

А новы час, на сілу ўсю сваю,

Нясе табе багата пахвалы.

Але калі ад новых спевакоў

Пачуеш красамоўны іх тандэт,

Тады ацэніш праўду шчырых слоў,

Якія даў ад сэрца друг-паэт.

Малюнкі іх — як нежывыя ўсе,

А вобраз твой — радня самой красе.

Я думаў, што красе тваёй цудоўнай

Ніякіх штучных не патрэбна фарб

І што паэт наўдачу мерай роўнай

Аддасць табе пазычаны ім скарб.

Таму і размаўляў я цераз зубы,

Чакаючы, каб пекната сама,

Устаўшы, свету давяла ўсяму бы,

Што лепшай, чым твая, нідзе няма.

Але за грэх маё маўчанне ўзята.

Тым часам модныя ўсе песняры,

Намераў добрых маючы багата,

Цудоўны скарб хаваюць да пары.

Жыцця ў вачах ты маеш больш, чым гэта

Маглі бы выказаць і ўдвух паэты.

І хто больш красамоўны? Той, які,

Абмежаваўшыся найбольшай хвалай,

Сказаў, што ты — якраз, як сам, такі,

Бо скарбу большага на свеце не бывала.

Той бедны верш,