Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пакаштаваць — ім давялося першым.

Хлусіў я у сваіх ранейшых песнях,

Што нельга мне цябе любіць мацней.

Не ведаў я, што полымя прадвесні

Магло пасля гарэць яшчэ зырчэй.

Калі гляджу я на падзеі часу,

Дык бачу, што выпадкаў міліён

Разлучыць тых, хто б век не разлучаўся,

Нязломны самы выкрасліць закон.

На жаль, спалохаўшыся тых здарэнняў,

Я не сказаў тады як мае быць:

Сумненне мне не прынясе збавення,

А я люблю, як нельга больш любіць.

Любоў — дзіця. Дадаць бы варта тое:

Яна расце, як і усё жывое.

Не будзем шкодзіць злуцы сэрцаў двух;

Любоў любоўю звацца не павінна,

Калі яна мяняецца ад скрух

Або ў якую чорную гадзіну.

Любоў — маяк у часе навальніц,

Яна, як зорка, з цёмнай хмары гляне

І караблю з грымот і бліскавіц

Пакажа шлях надзейны ў акіяне.

Любоў не мерыцца на тыдні, дні,

Яна бясконца, як жыццё на свеце,

Хоць можа час ружовыя агні

Згасіць на ёй, як на ружовым цвеце.

Як хто б няпраўду слоў маіх давёў,

Дык не існуе, значыцца, й любоў.