Шэкспір Уільям
«Санэты»

Твая варожасць сведчыць аб адным:

Відушчых любіш ты, я ж стаў сляпым.

Дзе ты такую ўладу набыла,

Каб панаваць — бяссільная — над сілай,

Хлусіць, што дзень прыгож не ад святла,

Хлусіць на ісціну мяне схіліла?

Якім прымусам ты ўтлуміла мне

Дабром лічыць зло ўсё тваёй істоты,

І так, што грэх цяпер мне прыямней,

Чым самая прываблівая цнота?

Цяпер за тое ўсё цябе люблю,

За што б напэўна мусіў ненавідзець.

Калі зняважыць хто любоў маю,

Дык з ім мяне ты не павінна крыўдзіць.

Калі магу нявартую любіць,

Дык варты больш я сам любімым быць.

Любоў не ведае згрызот сумлення,

Тым часам маці іх — сама любоў.

Каб не шукаць пасля табе збавення, -

Лепш не нагадвай мне сваіх грахоў.

Каб грэшных думак ты сама не мела,

Адкуль бы іх дазналася душа?

Пакуль не спакушае змуста цела,

Ніхто не мог бы плоці спакушаць.

Яна ўстае, як раб перад царыцай,

Тваё імя пачуўшы і загад,

Каб, мэту ўцэліўшы, да ног схіліцца,

Пачуццем гордасці напоўніўшы пагляд.