Шэкспір Уільям
«Санэты»

Адно скажу: які б ні быў чый лёс,

Той час цябе узнёс бы да нябёс.

Як хвалі мкнуцца ў камяністы бераг,

Знікаючы адна каля адной,

Так і ў жыцці хвілін бясконцы шэраг

Ідзе ў нябыт няспыннаю хадой.

Юнацтва ўсё аздоблена праменнем.

Мінае сталасць. Ад тае пары

Змагаемся супроць ліхіх зацьменняў,

Пакуль час возьме ў нас свае дары.

Час губіць цвет цудоўнай маладосці,

Кладзе разоры на чале красы.

Узоры незраўнанай прыгажосці

Сцінае сквапнасцю сваёй касы.

А ўсё ж мой верш з красой тваёю пройдзе,

Насуперак яму, ў наступныя стагоддзі!

Ці праз цябе я вочы не самкну,

Калі ўначы прыходзіш летуценнем?

Ці вобраз твой мяне пазбавіў сну,

Ці карагод табе падобных сценяў?

Хіба твая з'яўляецца душа,

Каб зварушыць усё перабытое,

У памяці зайздросна ўваскрашаць

Мае памылкі, усё маё благое?

О, не! Хоць моцная твая любоў,

Ды не такая, каб у сне з'явіцца.

Мая любоў, пазбыўшыся ўсіх сноў,

Каля цябе стаіць, як вартаўніца!

Яна вартуе, не самкне вачэй,