Шэкспір Уільям
«Санэты»

Не знойдзецца куточка для мяне?

Хоць мора цераз край вадою поўна,

Прыняць паток дажджовы не міне.

І ты, жаданняў маючы не мала,

Маё ў сваю скарбніцу прытулі,

Каб у цябе яшчэ іх болей стала,

А мы самотнікамі не былі.

Сваіх прыхільнікаў ніяк не крыўдзі,

Ў адзін струмень няхай з іх кожны прыйдзе.

Калі душа твая сварыцца стане,

Што набліжаеш да сябе мяне,

Скажы ты ёй, што я тваім жаданнем

Павінен быць, бо ім бываў раней.

Жаданні маюць права нарадзіцца,

Любімая, не згасла каб любоў.

Няхай кахання нашага скарбніцу

Яны ізноў напоўняць да краёў.

Я непрыкметны ў ліку іншых, можа,

Але адмовай сэрца не трывож.

Яно жаданнем палкім дапаможа

Пабольшыць слодыч і тваю усё ж.

Няхай ад імені любоў пачнецца:

Яго палюбіш, любым стане й сэрца.

Што натварыла ты са мной, любоў!

Мяне ты слепіш і сама сляпая,

Хоць вочы знаюць, дзе б красу знайшоў,

Замест дабра якраз благое маю.

Калі, збянтэжаны, ў затоцы я

Свой якар кінуў на такой мясціне,

Дзе карабель ідзе ля карабля,