Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі падумаю, што ўсё жывое

Красуе на зямлі кароткі міг,

Што свет — тэатр, а мы, яго героі,

Ад зор залежым на шляхах сваіх,

Калі падумаю, што людзі, як расліны,

Жывуць і гінуць з ласкі неба ўсе,

Што поўны сіл юнацкія часіны,

А сталасць адцвітанне нам нясе, -

Тады згадаю я аб тым міжвольна,

Як бродзіць нашай маладосці сок

І як знішчальны час ідзе павольна,

Каб дзень змяніць на шэры, хмуры змрок.

Я за цябе іду на час вайною,

Каб аднавіць прышчэпкаю сваёю.

Чаму на час вайною сам не йдзеш ты

І не змагаешся з тыранам сам?

Мой верш слабая абарона, зрэшты,

А што ж мацнейшае ад рыфмы дам?

Ты дасягнуў цяпер свайго узвышша,

І колькі з радасцю далі б табе,

Каб ты сады іх апрацоўваць выйшаў,

Прыняў удзел у веснавой сяўбе.

Закрасавалі б там жывыя кветы

І да цябе былі б падобны лепш,

Чым самых лепшых мастакоў партрэты,

Чым выдатнейшага паэта верш.

Сваім мастацтвам створыш ты такое,

Што будзе жыць і без цябе — табою.