Шэкспір Уільям
«Санэты»

Усё найлепшае, што мае свет,

На ўзор цябе і створана сусветам.

Хоць пачуваўся я, нібы зімой,

Я ў кветках бачыў вобраз ясны твой.

Фіялцы ранняй кінуў я дакор,

Што водар свой яна ў цябе украла,

Што сінь вачэй ўзяла ў цябе на ўзор

Для ўсіх валошак і для ўсіх фіялак.

Лілеі ўзялі белізну сваю

Ад рук тваіх, вынежных, незраўнаных.

Я сорам руж ніяк не утаю:

Ў цябе ўсе барвы іхнія забраны.

Адна ў дадатак да ўсяго ўзяла

І водар дзіўны ад твайго дыхання.

Затое кару жорсткую знайшла:

Ад слімака яна напэўна звяне.

І колькі б кветак я ні бачыў дзе, -

Што-небудзь кожная ў цябе крадзе.

Дзе муза? І чаму маўчыць яна

Аб тым, хто даў усю магутнасць ёй?

Ці, можа, ля чужога дзе акна

Складае спеў нікчэмнасці якой?

Вярніся! Стань і спевам адплаці

Таму, хто даў натхненне ў лепшы верш,

Мастацтва даў, што нас вядзе ў жыцці,

Дзеля якога ў свеце ты жывеш.

Уважна ўгледзься ты ў яго чало.

Калі заўважыш зморшчкі дзе на ім,