Шэкспір Уільям
«Санэты»

Жыць будзе вечна, нават і без нас.

Ты не кажы, што сэрца ў паняверцы,

Хоць зменшыўся агонь, напэўна, ў ім.

Мая душа ў тваім бытуе сэрцы,

З ім разлучыцца — як з сабой самім.

Кахання дом! Пасля ўсіх вандраванняў

Такім, як быў, страчаюся з табой,

Каб ганьбы след пры першым жа спатканні

Адмыць сваёй гарачаю слязой.

Хоць, як усе, і я з крыві і плоці,

Але не вер ніколі тым усім,

Што мог бы я сваё сумленне зблоціць

І не вярнуцца да цябе зусім.

На свеце радасць мне адна ты, цвеце?

Што без цябе мне ў тым прасторным свеце?

На жаль вялікі, гэта не мана!

Блукаў я скрозь, дзе варта і не варта

І стала мне, як блазнюку, цана,

Сама любоў мне стала нібы жартам.

Папраўдзе, так: я крыва, ўперакос

Глядзеў на ўсё, што добрага бывае.

Ды лёс мяне праз хібы ўсе пранёс,

Ты зноў мне любай стала, дарагая.

Я ні грахоў, ні праўды не таю,

Няхай спакуса сэрца не трывожыць.

Сябе навек табе я аддаю,

А бог кахання хай