Шэкспір Уільям
«Санэты»

Не звянеш ты, бо закрасуеш зноў

Цераз дзяцей сваіх і з іх красою.

Сваёй ты назавеш нашчадкаў кроў,

Якую даў часінай маладою.

Ёсць мудрасць, прыгажосць у думцы той.

Без іх жа радасці і шчасця мала:

Калі б згадзіўся свет увесь з табой,

Дык праз капу гадоў жыцця б не стала.

Няхай пачвары, вырадкі усе

На свеце нашым згінуць без расплоду.

А ты, за ўсе дары тваёй красе,

Павінен шчыра дзякаваць прыроду.

Ты, як пячаць, што выразаў разьбяр,

Павінен шмат разоў вярнуць свой дар.

Калі гадзіннік адбівае час нам,

А дзень вясёлы нікне ў шэры змрок,

Ці сівізну на чорных бачу пасмах,

Фіялкі кволае паніклы зрок,

Калі пабачу дрэвы пры дарозе —

Ўсе без лістоў, без засені густой,

Або пласты сухой травы на возе,

Нядаўна што была жывой травой, -

Тады цябе міжвольна я згадаю:

Тваёй красы не вечны такжа цвет.

Адно жыве, другое памірае,

А трэцяе ў жыццё цярэбіць след.

Як стане смерць па-над табой з касой, -

Змагацца з ёй пачне нашчадак твой.