Шэкспір Уільям
«Санэты»

Зямлі й вады наступіць панаванне,

А ў ім так многа смутку і турбот.

Сумую я аж да тае часіны,

Пакуль пасольства прыляціць назад

І скажа мне, што любы мой адзіны

Жывы, здаровы, прывітанням рад.

Якое шчасце! Але без адкладу

Зноў мкнуць яны табе маю спагаду.

У воч і сэрца вечная вайна:

Не падзялілі ўлады над табой.

І тая і другая старана

Тваёю захапляюцца красой.

Гаворыць сэрца, што жывеш ты ў ім

І ў тайніку схаваны там на дно.

А вочы кажуць, што ў святле сваім

Адлюстравалі вобраз твой даўно.

Каб скончыць спрэчку, скліканы быў суд.

Паселі суддзі — думкі — ля стала.

Каму належыць што, — сказаў прысуд,

А ў ім развага мудрая была:

— Над сэрцам — сэрца будзе уладар,

Знадворнасць — вочам дастанецца ў дар.

У сэрца і вачэй умова ёсць

Дапамагаць заўжды адно другому,

Калі твая прывабіць прыгажосць,

А ў сэрца млявая прыходзіць стома.

Як вочы намілуюцца красой,

Яны даюць і сэрцу наглядзецца.

А вочам асалодаю сваёй