Шэкспір Уільям
«Санэты»

Абвінаваць мяне ва ўсіх грахах,

Калі такое маеш ты жаданне, -

Што станавіўся на ганебны шлях,

Не праслаўляў я нашага кахання;

Што далучаўся да такіх сяброў,

Якія з добрым словам незнаёмы,

І што па волі чатырох вятроў

На ветразях усіх ішоў ад дому.

Каб грэх мой цяжкі стаў яшчэ цяжэй,

Маю сваволю кінь на тыя шалі.

Глянь строгім поглядам тваіх вачэй,

Абы на смерць мяне не пакаралі.

Пераканацца толькі меў на мэце,

Якую моц каханне мае ў свеце.

Мы ужываем вострыя прысмакі,

Каб апетыт узняўся да яды.

Мы зелле п'ём ад ліхаты ўсялякай,

Каб асяродак чыстым быў заўжды.

Вось так і я, з твайго замілавання

На сэрцы меў лагоду і спакой.

Калі хварэў, дык праз сваё жаданне

Змагацца з выдуманай ліхатой.

І захварэў урэшце не на жарты,

Лякарствы горкія адважна п'ю.

А што было ва мне пашаны варта,

Пакіне з лекамі душу маю.

Уцяміў я: атрутай стануць лекі,

Калі любоў пакіне чалавека.