Шэкспір Уільям
«Санэты»

Мае пазабівалі летуценні?

О, не! Ні ён, ні ўсе дарадцы з ім

Маёй паэзіі забіць не могуць!

Ён, са сваім дарадчыкам начным,

Мяне жудой сваёй не перамогуць!

Але, як ты яго ўзнёс да нябёс,

Я страціў тое: што у сэрцы нёс.

Бывай! Цябе ніяк я не стрымаю,

Занадта ты, любоў, любіма мной.

Цябе з сваёй вязніцы вызваляю,

Сам развітаўшыся з тваёй турмой.

Як я ўладаў дарункамі тваімі

І дзе заслугі для такіх дароў?

Калі любоў назад усё адніме,

Якое б права, каб не даць, знайшоў?

Дарыла ты мне безрахубна скарбы,

За што — не ўцямлю да сяе пары.

Вялікі грэх я на душу узяў бы,

Каб не вярнуў табе твае дары.

Я над табой нібыта ў сне ўладарыў.

Калі прачнуўся — знік і след ад мараў.

Калі мяне знялюбіш ты зусім,

На ўсё маё нядобрым вокам глянеш,

Я пагаджуся з выракам тваім,

Сам на сябе я выйду на змаганне.

Свае пахібы ведаючы ўсе,

Супроць сябе магу сказаць такое,

Што мне бяды багата прынясе,

Яшчэ