Шэкспір Уільям
«Санэты»

Паўстань на час, на ўсю няпраўду, зло,

А за разбой — кляймі пяром сваім.

Праслаў хутчэй адвечную красу,

Пакуль не ўзняў час серп свой і касу.

Гарэзніца! Нашто марудзіш ты,

Не нарысуеш любага майго

З усім дабром, з зіхценнем пекнаты,

Чыё святло і на цябе лягло?

Ты адкажы: няўжо, на твой пагляд,

Не трэба цноце аніякіх фарб,

А алавок няўжо зусім не варт

Увекавечыць гэты дзіўны скарб?

Няўжо краса тады і прыгажэй,

Калі яе красой не назавеш?

Хоць залаты ёй створаць маўзалей,

А вечнасць дасць ёй твой цудоўны верш.

Каб час наступны бачыў прыгажосць,

Ягоны вобраз дай такім, як ёсць.

Люблю, але, бадай, маўчу пра тое,

Люблю мацней, а скажа хто — слабей.

Той прадае пачуцце залатое,

Хто пра любоў крычыць ля ўсіх дзвярэй.

Пачатак быў і ў нашага кахання,

Цябе вітаў я песняю сваёй,

Як Філамель, ад змроку да світання,

Пакуль не прыйдзе лета за вясной.

І не таму, што лета горш прадвесні,

Калі ноч моўкла, слухаючы спеў.

Увосень