Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пры апісанні слова ці другога.

Затое збольшыць вартасці свае,

Хто скажа: «Ты падобны на самога!»

Калі праўдзіва апісаць, як ёсць,

Усё, што створана самой прыродай, -

Дзівіцца будзе свет на прыгажосць,

Здзіўленнем дасць паэту ўзнагароду.

Але і небяспека ёсць ва ўсім:

Каб не перахвалілі разам з тым.

Прыціхлі з музаю мы, як нямыя,

Тым часам плойма модных песняроў,

Пабраўшы ў рукі пёры залатыя,

Да кучаравых прылягла радкоў.

Пакуль яны грымзоляць спрытна словы,

Я думы думаю свае адзін

І, як дзячок да псалмаў адмысловых,

Да гладкапісаў дадаю: «Амін!»

Пачуўшы хвалу, пасылаю кожнай:

«Але!», «Папраўдзе, так!», «Во гэта — верш!»

Хоць так пачуцці выказаць няможна,

Любоў к табе я выкажу найлепш!

Цані за пуставейнасць спевакоў,

Мяне — за думкі ціхія, без слоў.

Цікава б знаць, паэзіяй сваёй,

Што на ўсіх ветразях нясе імкненні,

Спыніў ён лёт фантазіі маёй

І пахаваў у месцы нараджэння?

Ці самы ён, каго якісьці дух

Вучыў ствараць пачварныя стварэнні.

Ці, аб'яднаныя, яны удвух