Шэкспір Уільям
«Санэты»

Твой яснавейны, прамяністы зрок?

Якім бы дзень прыгожым стаў раптоўна,

Каб ты з'явілася ў сваёй красе,

Калі адзін твой толькі сцень цудоўны

Такую слодыч для мяне нясе!

Мне без цябе і дзень — як ноч глухая,

З табою ж ноч — як ясны дзень бывае.

Каб думкай стала плоць мая калі,

Яе тады б адлегласць не спыніла,

І да цябе, ў далёкі край зямлі,

Яна б мяне сваёй аднесла сілай.

Мне абыякава было б зусім,

Дзе я стаю і дзе ты ў гэтым часе.

У небе ясным, над усім зямным

Я думкай борздай да цябе б імчаўся.

Ды не пазбыцца мне сваёй журбы,

Ніяк мне думка не раскрые крылляў.

Пакуль, як створаны з зямлі й вады,

Я не магу сягнуць праз безліч міляў.

Зямля дае павольнасць у хадзе,

Вада слязамі горкімі ідзе.

Агонь з паветрам — розныя стыхіі:

У першай — палкасць, думка у другой.

Яны лятуць, нястрымныя такія,

У непарушнай еднасці сваёй.

Калі яны, як пасланцы кахання,

К табе кіруюць вольны свой