Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі ў агні ўрачыстых, ясных шат

Ідзе з начы магутнае свяціла,

Ўзнімае ўсё жывое свой пагляд,

Вітае прамяністасць дзіўнай сілы.

Калі яно у залатых агнях

Ідзе па небу да свайго узвышша,

Тады ўсе з захапленнем у вачах

Глядзяць, нібы юнак чароўны выйшаў.

Калі ж яно на небакрай зірне,

Стамлёна ў дол пакоціць калясніцу,

Тады ўсе вочы недзе ў старане,

Пакуль яму да захаду хіліцца.

І ты без следу ў свеце знікнеш так,

Калі не застанецца сын-юнак.

У музыцы твая ўся асалода.

Чаму ж яе ты слухаеш з тугой?

Калі яна табе не даспадобы,

Чаму не развітаешся ты з ёй?

І хоць акорды жалем горкім поўны,

У іх сугучнасці табе дакор:

Хто без гармоніі жыве чароўнай,

Самотны той на ўвесь зямны прастор.

Ты чуў калі, як струны ў дружным ладзе

У перазвон гудзяць адна другой?

Так бацька з сынам, разам з імі маці

Шчаслівы спеў пяюць адной сям'ёй.

І сведчаць гукі шчырыя усім:

Самотны — як і не жывы зусім.