Шэкспір Уільям
«Санэты»

Любоў бязглузда і ў жыцці тваім

Не можа бачыць дрэннага зусім.

Хай крые бог, што рабства мне паслаў.

Каб я хоць думкай запытаўся нават,

Як час праводзіш ты. Я — твой васал.

Чакаць загадаў — вось мая ўся справа.

Нібы табой зняволены ў турму,

З табой разлучаны, з'яднаны з горам,

Пакорны знаку кожнаму твайму, -

Не папракну цябе сваім дакорам.

Жыві, як схочаш, пані над сабой,

Твая свабода жадных меж не мае.

Сама суддзя ты над сваёй віной,

Калі натрапіцца віна такая.

Чакаю я. Хоць пекла ў тым чаканні,

Цябе ніяк і ні за што не ганю.

Калі навін на свеце не бывае

І ўсё, што ёсць, існуе з прадвякоў,

Дык сам сябе, напэўна, ашукае

Той, хто народжанае родзіць зноў.

Хацеў бы я зірнуць у дні былыя,

За кругабегаў сонечных пяцьсот,

Каб там сказалі кнігі мне старыя,

Каго любіў і пеставаў народ.

Тады пазнаў бы, ад якіх дзівосаў

З'явілася ты ў свеце праз вякі

І хто быў лепш благаславёны лёсам:

Той