Шэкспір Уільям
«Санэты»

66

Стамлёны ўсім, я лепш сустрэў бы смерць,

Чым занядбаных бачыць жабраванне,

І здзек пустапарожнасці цярпець,

І найчысцейшай праўды зневажанне,

І бачыць пыху ў залатых страях,

І цноту, згвалчаную хіжай сілай,

І для бязглуздасці пачэсны шлях,

І моц, якую немач паланіла.

І мастакоў нізкапаклонны зброд,

І недарэк мастацтвазнаўцаў з імі,

І ісціну, якой затулен рот,

І зло, што верхаводзіць над усімі.

Стамлёны ўсім, сумую па труне,

Ды як жа друг мой будзе без мяне?

Нашто жыве ён між такіх заган?

Каб даць ганебным справам апраўданне?

Каб прыкрываць хлуслівасцю румян

Самотную часіну адцвітання?

Нашто шукаць патрэбна пекнаце

Да руж падобнасць шляхам нейкім кружным?

Яна ніколі больш не расцвіце,

Хоць сапраўды была жывою ружай.

Навошта жыць, калі згасае плоць,

Калі прырода ў ёй збанкрутавала,

Былых багаццяў толькі рэшткі ёсць

І кроў у жылах ходзіць так памалу?

Каб дням наступным паказаць магла б,

Які яна цудоўны мела скарб.

Ён