Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі краса была яшчэ красой,

Не ведала ніякіх падфарбовак,

І зіхацела кветкай веснавой.

Тады яшчэ па смерці не зразалі

Ў нябожчыц косы залатыя іх,

Каб, як цяпер, спадалі пышна хвалі

Красы чужое на плячах чужых.

Краса яго ў свае страі адзета,

Няма на ёй напазычаных фарб,

З чужой вясны сабе не творыць лета

І не рабуе дзён мінулых скарб.

Нашто яго вартуе так прырода?

Красу без фальшу паказаць народу!

Найлепшы друг або найгоршы вораг

Дадаць не могуць, каб хацелі нат,

Хоць рыску да праслаўленага ўзору,

Што бачыць свету цэлага пагляд.

Праслаўлена твая знадворнасць звонку,

Але калі ўсё тыя ж языкі

Пра якасць сэрца распачнуць гамонку,

Тады і водгук будзе не такі.

Тваёй душой цікавячыся вельмі,

Глядзіць на справы здзейсненыя свет.

І тут, бывае, водар пустазелля

Зглушае водар самых лепшых квет.

А ліху гэтаму адна прычына,

Што кветнік твой бадай для ўсіх адчынен.

Не ў тым загана, што цябе хто ганіць:

Краса спрадвеку мэта для хлусні.

Брыда ніяк да неба не